می ‌تــرسـم ...

بـاران بـر تمـام دنیـا ببـارد و تــو نبـاشی !

از آن روزی که رفتـه‌ ای من عقـده‌ ی بـاران دارم !

آه زمستـان بـود ...

زمستـانی که پوستیـنش را بـر من می ‌افکـند ...

و من از سرمـا و دلتنـگی هیـچ هـراس نـداشتـم !

و تــو نجـوا می‌ کردی :

دست‌هـایت را بیـاور گیسـوانم اینجـاست !

حـالا می‌ نشـینم ...

و بـاران‌ ها تـازیـانه می‌ زنـند ...

بـر بـازوانـم، بـر رخسـاره‌ام ، بـر انـدامـم !

پس چه کس پنـاهـم دهـد ؟

ای همچـون کبـوتـرِ مسـافـر در میـان  چشـم و نگاه ...

چگونه تــو را از خـاطـراتـم بـزدایـم ؟

تــو همچون نقش روی سنگ در قـلبــم جـاودانه‌ ای ...

ای که در قـطـره قـطـره‌ی خـونـم خـانه داری ...

هـر کجــا کـه بـاشی دوستـت دارم !

نـاشنـاخته‌ هـایی در تــوست ...

گوشـه‌ ای از تــاریخ و سرنــوشت ...

که پـا بـه عـرصه‌ اش می‌گـذارم ........